Φόρουμ
Εικονοθήκη
Αναζήτηση
Εγγραφή
Σύνδεση
Παρ Μαρ 21, 2014 12:31 pm από lofo80
1.Απο τί ηλικία άρχισες να σκέφτεσαι τον εαυτό σου στο θεατρικό σανίδι;
Απο μικρή ηλικία μωρό ακόμα οι γονείς μου με έπερναν μαζί τους σε θεατρικές παραστάσεις. Ετσι το θέατρο για μένα ήταν κάτι το οικείο. Η πρώτη παράσταση που θυμάμαι ήταν σε ηλικία 6 ετών ,οταν παρακολουθούσα μια παιδική παράσταση και ζητούσαν απο το κοινό ενα παιδάκι για να βοηθήσει στο νούμερο με μια γατούλα. Ηταν φυσικό για μένα να παιταχτώ και να ανέβω στη σκηνή. Βέβαια ,αργότερα στα 13 μου παρακολούθησα ενα musical το West side story, το οποίο με συνεπήρε τόσο πολύ που δεν κατάφερα να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ απο τον ενθουσιασμό μου που κατάλαβα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου και ποιό ειναι το περιβάλλον που θα αισθάνομαι στο στοιχείο μου.
2. Ποιά σχολή έχεις τελειώσει και πότε; Τί ήταν αυτό που σε έκανε να την επιλέξεις;
Ειμαι απόφοιτος της Ανωτέρας σχολής δραματικής Τέχνης Κάλβου-Καλαμπόκη "Αθηναϊκή σκηνή" απο το 2008 . Ο λόγος που την επέλεξα ήταν γιατι έψαχνα διαρκώς απαντήσεις σε ερωτήματα σχετικά με την υποκριτική τέχνη , Στην πορεία κατάλαβα πως ο καθένας διαμορφώνει την δική του άποψη και πως δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη αυθεντία στη διδασκαλία της υποκριτικής. Η υποκριτική ειναι προσωπικό θέμα πάντα λαμβάνοντας υπόψην τις παρακαταθήκες των μεγάλων δασκάλων που βοηθούν τους καινούργιους καλλιτέχνες να βάλλουν σε μια ροη την ακατάστατη καλλιτεχνική τους ανησυχία.
3. Απο ποιό θεατρικό έργο θα επέλεγες τον ήρωα που θα ήθελες να ερνημευσεις και γιατί;
Μου αρέσει πολύ η ''Δεσποινής Τζούλια'' του Stringberg. Eιναι μια γυναίκα παραδομένη στην αδυναμία της. Μια αρχοντισα που σπάει κυριολεκτικά την θέση της σχεδόν απο ανία αλλα και απο συσωρευμένο πάθος για έρωτα και ζωή. Εμφανίζει συναισθήματα σαν γνήσιο θυλικό. Ζήλια, αξιοπρέπεια, ξεπεσμό αλλα και δύναμη που τελεικά οδηγέιται στο θάνατο. Μοιάζει σαν να γεννήθηκε σε λάθος εποχή. Μαρέσουν πολύ τα αλληλοσυγκρουώμενα συναισθήματα και θεωρώ πως είναι άκρως γοητευτικός σαν ρόλος πάνω στη σκηνή.
4.Ποιοί ρόλοι νιώθεις οτι σου ταιριάζουν;
Στη σχολή αρκετοί ήταν εκείνοι που επέμεναν οτι μου ταιριάζουν ρόλοι περισσότερο κωμικοί. Εγω πιστευω πως οι δραματικοί μου ταιριάζουν καλύτερα. Ομως, ενας ηθοποιός πρέπει να παίζει τα πάντα. Δεν θα ήθελα ποτέ μου να τυποποιηθώ μονάχα σε ένα είδος. Επιθυμία και στόχος μου είναι να δοκιμαστώ σε όλα τα είδη .
5.Θέατρο! Τί συμαίνει για σένα;
Η ζωή ειναι θέατρο και το θέατρο είναι ζωή. Οι ηθοποιοί είμαστε άνθρωποι που ζούμε, γελάμε ,κλαιμε ,χοροπηδάμε, διασκεδάζουμε, παιφτουμε ξανασηκωνόμαστε. Το θέατρο δεν διαφέρει απο τη ζωή μας, ειναι ζωή σε συμπιεσμένο χρόνο. Οσο πιο φυσικα ''πάιζεται'' τόσο περισσότερο μοιάζει με τη ζωή μας. Για μένα ειναι απαραίτητο στοιχείο και το θέλω για πάντα στη ζωή μου. Το θέατρο για μένα ειναι μια τεράστια βοήθεια πρώτα πρώτα στο να με ξεμπροστιάζω ωστε να μην με αφήνω να λέω ψέματα στους θεατές, έπειτα με βοηθά να διατηρούμε παιδί και να φέρομαι όπως θέλω χωρίς να ντρέπομαι όταν χρειάζεται.
6.Πιστεύεις στην χαρακτηριστική ατάκα που χρησιμοποιούν οι κουλτουριάριδες σκηνοθέτες "Μπες στο πετσί του ρόλου"
Πιστεύω πως κάθε άνθρωπος κρυβει μέσα του τα πάντα! Όλοι ειμαστε εν δυνάμει δολοφώνοι. Δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθούμε σε αυτό. Η αγωνία να χαλιναγωγήσουμε τον εαυτό μας να φέρεται με κοινώς αποδεκτό τρόπο έχει δημιουργήσει αυτο το χάος στην κοινωνία μας. Για τους ρόλους πιστεύω πως οι σεναριογραφοι οταν τους γραφουν εχουν κατι πολυ συγκεκριμένο στο νού τους που σχεδόν πάντα δεν το βρίσκουν στην πραγματικότητα. Το πετσι ειναι του εκάστοτε ηθοποιού καθε φορά και ο ρόλος ειναι ενα πάντρεμα κειμένου και εκφραστικών στοιχείων του ηθοποιού. Επίσης, μονο στην Ελλάδα χρησιμοποιείται ο όρος κουλτουριάρης με αρνητική έννοια. Και αυτό θα πρέπει να μας προβληματίζει αρκετά.
7.Στα πλαίσια του Art street Festival, παίζεις την παράσταση "Εγκλημα στο χωριάν espresso". Ποιά είναι η εμπειρία σου;
Στο έργο αυτό της Εφης Μεράβογλου, κάνω την Χριστίνα Μαμούθ μια κομμισα και τον Σαϊρους Χάνιμπαλ ενα φιλόδοξο ρεπόρτερ. Ειναι μια ενδιαφέρουσα εμπειρία που ζούμε τη φετινή σεζόν μαζι με τα άλλα παιδιά της ομάδας σε αυτο το mini πολυχώρο της Ευαγγελίας Νουτσου το 41 street που μου έχει δόσει αρκετά πράγματα σαν εφόδια για την πορεία μου. Κυρίως η τριβή με τον κόσμο και η επαφή με τα ματια και τις ενέργειες τους ειναι κατι το οποίο κρατάω απο αυτή μου την εμπειρία καθώς και αλλα πιο προσωπικά στοιχεια που εχουν να κάνουν με τον εαυτό μου.
8. Ποιά είναι τα υπέρ και τα κατά να παίζεις σε ενα bar theater;
Τα υπέρ και τα κατα του να παίζεις σενα Bar theater ειναι ανάμικτα. Οταν παίζεις σ'ενα τοσο μικρό χώρο μαθαίνεις να κοιτάζεις τους θεατές στα μάτια. Λαμβάνεις αμέσως την αίσθησή τους απο αυτό που βλέπουν αν τους αρέσει η όχι. Μαθαίνεις να συγκεντρώνεσαι στον εαυτό σου και σε αυτό που έχεις να πείς χωρίς να σε αποσπουν ποτήρια που τσουγκρίζουν, ομιλίες ,πορτες που ανοιγοκλείνουν. Αλλα φυσικά δεν μπορείς να νατιδράσεις και να ζητήσεις ησυχία γιατι ειναι ενα bar -theater και οχι σκετο θέατρο. Ετσι πρέπει να προσπαθήσεις διπλά ωστε να κερδίσεις τους θεατές είτε με την ενέργεια σου , είτε με την υποκριτική δυνότητα που κουβαλάς. Δυσκολο αλλα πολυ γοητευτικό.
9. Τι ονειρεύεσαι ως ανήσυχος καλλιτέχνης;
Ονειρεύομαι να έχω μια καλή σταδιοδρομία ως καλλιτέχνης. Ευχομαι οι επιλογές μου να είναι αυτές που θα με εκφράζουν. Θέλω να έχω μια αργή και σταθερή πορεία στο θέατρο και γιατί οχι και στην τηλεόραση αλλα και στο ραδιοφωνο που το αγαπώ πολύ και ασχολόυμαι εδο και 4 μήνες μαζί του. Να διατηρήσω την νεότητά μου και να έχω διάρκεια. Να συνεργάζομαι με καλούς συναδέλφους και να μην πάψω ποτέ να δημιουργώ.
10. Αν σου έλεγαν αυριο να διαλέξεις που θες να παίξεις και με ποιούς, τί θα διάλεγες?
Ειναι μια δυσκολη ερώτηση. Θα άφηνα τη ζωη να με καθοδηγήσει στο επόμενο καλλιτεχνικό βημα. Τίποτα στη ζωή μας δεν συμβαίνει τυχαία και καθε επιλογή ειναι ενα μάθημα ζωής για εμας. Σιγουρα θα διάλεγα κατι δύσκολο. Με πολύ χορο , τραγούδι και υποκριτικές απαιτήσεις γιατι μου αρεσουν οι καλλιτεχνικές προκλήσεις . Νιώθω οτι ενεργοποιούνται τα πάντα μέσα μου και λειτουργω καλύτερα στις υψηλές απαιτήσεις. Θα μου άρεσε πολυ να συνεργαστώ με τον Περικλή Μουστάκη που κάνει ενα είδος πειραματικού θεάτρου με πολύ αυτοσχεδιασμό και λιγότερα λόγια. το deviced theater ειναι πολυ ιδιαιτερο σαν είδος αλλα και το μελλοντικό θέατρο.
Απο μικρή ηλικία μωρό ακόμα οι γονείς μου με έπερναν μαζί τους σε θεατρικές παραστάσεις. Ετσι το θέατρο για μένα ήταν κάτι το οικείο. Η πρώτη παράσταση που θυμάμαι ήταν σε ηλικία 6 ετών ,οταν παρακολουθούσα μια παιδική παράσταση και ζητούσαν απο το κοινό ενα παιδάκι για να βοηθήσει στο νούμερο με μια γατούλα. Ηταν φυσικό για μένα να παιταχτώ και να ανέβω στη σκηνή. Βέβαια ,αργότερα στα 13 μου παρακολούθησα ενα musical το West side story, το οποίο με συνεπήρε τόσο πολύ που δεν κατάφερα να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ απο τον ενθουσιασμό μου που κατάλαβα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου και ποιό ειναι το περιβάλλον που θα αισθάνομαι στο στοιχείο μου.
2. Ποιά σχολή έχεις τελειώσει και πότε; Τί ήταν αυτό που σε έκανε να την επιλέξεις;
Ειμαι απόφοιτος της Ανωτέρας σχολής δραματικής Τέχνης Κάλβου-Καλαμπόκη "Αθηναϊκή σκηνή" απο το 2008 . Ο λόγος που την επέλεξα ήταν γιατι έψαχνα διαρκώς απαντήσεις σε ερωτήματα σχετικά με την υποκριτική τέχνη , Στην πορεία κατάλαβα πως ο καθένας διαμορφώνει την δική του άποψη και πως δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη αυθεντία στη διδασκαλία της υποκριτικής. Η υποκριτική ειναι προσωπικό θέμα πάντα λαμβάνοντας υπόψην τις παρακαταθήκες των μεγάλων δασκάλων που βοηθούν τους καινούργιους καλλιτέχνες να βάλλουν σε μια ροη την ακατάστατη καλλιτεχνική τους ανησυχία.
3. Απο ποιό θεατρικό έργο θα επέλεγες τον ήρωα που θα ήθελες να ερνημευσεις και γιατί;
Μου αρέσει πολύ η ''Δεσποινής Τζούλια'' του Stringberg. Eιναι μια γυναίκα παραδομένη στην αδυναμία της. Μια αρχοντισα που σπάει κυριολεκτικά την θέση της σχεδόν απο ανία αλλα και απο συσωρευμένο πάθος για έρωτα και ζωή. Εμφανίζει συναισθήματα σαν γνήσιο θυλικό. Ζήλια, αξιοπρέπεια, ξεπεσμό αλλα και δύναμη που τελεικά οδηγέιται στο θάνατο. Μοιάζει σαν να γεννήθηκε σε λάθος εποχή. Μαρέσουν πολύ τα αλληλοσυγκρουώμενα συναισθήματα και θεωρώ πως είναι άκρως γοητευτικός σαν ρόλος πάνω στη σκηνή.
4.Ποιοί ρόλοι νιώθεις οτι σου ταιριάζουν;
Στη σχολή αρκετοί ήταν εκείνοι που επέμεναν οτι μου ταιριάζουν ρόλοι περισσότερο κωμικοί. Εγω πιστευω πως οι δραματικοί μου ταιριάζουν καλύτερα. Ομως, ενας ηθοποιός πρέπει να παίζει τα πάντα. Δεν θα ήθελα ποτέ μου να τυποποιηθώ μονάχα σε ένα είδος. Επιθυμία και στόχος μου είναι να δοκιμαστώ σε όλα τα είδη .
5.Θέατρο! Τί συμαίνει για σένα;
Η ζωή ειναι θέατρο και το θέατρο είναι ζωή. Οι ηθοποιοί είμαστε άνθρωποι που ζούμε, γελάμε ,κλαιμε ,χοροπηδάμε, διασκεδάζουμε, παιφτουμε ξανασηκωνόμαστε. Το θέατρο δεν διαφέρει απο τη ζωή μας, ειναι ζωή σε συμπιεσμένο χρόνο. Οσο πιο φυσικα ''πάιζεται'' τόσο περισσότερο μοιάζει με τη ζωή μας. Για μένα ειναι απαραίτητο στοιχείο και το θέλω για πάντα στη ζωή μου. Το θέατρο για μένα ειναι μια τεράστια βοήθεια πρώτα πρώτα στο να με ξεμπροστιάζω ωστε να μην με αφήνω να λέω ψέματα στους θεατές, έπειτα με βοηθά να διατηρούμε παιδί και να φέρομαι όπως θέλω χωρίς να ντρέπομαι όταν χρειάζεται.
6.Πιστεύεις στην χαρακτηριστική ατάκα που χρησιμοποιούν οι κουλτουριάριδες σκηνοθέτες "Μπες στο πετσί του ρόλου"
Πιστεύω πως κάθε άνθρωπος κρυβει μέσα του τα πάντα! Όλοι ειμαστε εν δυνάμει δολοφώνοι. Δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθούμε σε αυτό. Η αγωνία να χαλιναγωγήσουμε τον εαυτό μας να φέρεται με κοινώς αποδεκτό τρόπο έχει δημιουργήσει αυτο το χάος στην κοινωνία μας. Για τους ρόλους πιστεύω πως οι σεναριογραφοι οταν τους γραφουν εχουν κατι πολυ συγκεκριμένο στο νού τους που σχεδόν πάντα δεν το βρίσκουν στην πραγματικότητα. Το πετσι ειναι του εκάστοτε ηθοποιού καθε φορά και ο ρόλος ειναι ενα πάντρεμα κειμένου και εκφραστικών στοιχείων του ηθοποιού. Επίσης, μονο στην Ελλάδα χρησιμοποιείται ο όρος κουλτουριάρης με αρνητική έννοια. Και αυτό θα πρέπει να μας προβληματίζει αρκετά.
7.Στα πλαίσια του Art street Festival, παίζεις την παράσταση "Εγκλημα στο χωριάν espresso". Ποιά είναι η εμπειρία σου;
Στο έργο αυτό της Εφης Μεράβογλου, κάνω την Χριστίνα Μαμούθ μια κομμισα και τον Σαϊρους Χάνιμπαλ ενα φιλόδοξο ρεπόρτερ. Ειναι μια ενδιαφέρουσα εμπειρία που ζούμε τη φετινή σεζόν μαζι με τα άλλα παιδιά της ομάδας σε αυτο το mini πολυχώρο της Ευαγγελίας Νουτσου το 41 street που μου έχει δόσει αρκετά πράγματα σαν εφόδια για την πορεία μου. Κυρίως η τριβή με τον κόσμο και η επαφή με τα ματια και τις ενέργειες τους ειναι κατι το οποίο κρατάω απο αυτή μου την εμπειρία καθώς και αλλα πιο προσωπικά στοιχεια που εχουν να κάνουν με τον εαυτό μου.
8. Ποιά είναι τα υπέρ και τα κατά να παίζεις σε ενα bar theater;
Τα υπέρ και τα κατα του να παίζεις σενα Bar theater ειναι ανάμικτα. Οταν παίζεις σ'ενα τοσο μικρό χώρο μαθαίνεις να κοιτάζεις τους θεατές στα μάτια. Λαμβάνεις αμέσως την αίσθησή τους απο αυτό που βλέπουν αν τους αρέσει η όχι. Μαθαίνεις να συγκεντρώνεσαι στον εαυτό σου και σε αυτό που έχεις να πείς χωρίς να σε αποσπουν ποτήρια που τσουγκρίζουν, ομιλίες ,πορτες που ανοιγοκλείνουν. Αλλα φυσικά δεν μπορείς να νατιδράσεις και να ζητήσεις ησυχία γιατι ειναι ενα bar -theater και οχι σκετο θέατρο. Ετσι πρέπει να προσπαθήσεις διπλά ωστε να κερδίσεις τους θεατές είτε με την ενέργεια σου , είτε με την υποκριτική δυνότητα που κουβαλάς. Δυσκολο αλλα πολυ γοητευτικό.
9. Τι ονειρεύεσαι ως ανήσυχος καλλιτέχνης;
Ονειρεύομαι να έχω μια καλή σταδιοδρομία ως καλλιτέχνης. Ευχομαι οι επιλογές μου να είναι αυτές που θα με εκφράζουν. Θέλω να έχω μια αργή και σταθερή πορεία στο θέατρο και γιατί οχι και στην τηλεόραση αλλα και στο ραδιοφωνο που το αγαπώ πολύ και ασχολόυμαι εδο και 4 μήνες μαζί του. Να διατηρήσω την νεότητά μου και να έχω διάρκεια. Να συνεργάζομαι με καλούς συναδέλφους και να μην πάψω ποτέ να δημιουργώ.
10. Αν σου έλεγαν αυριο να διαλέξεις που θες να παίξεις και με ποιούς, τί θα διάλεγες?
Ειναι μια δυσκολη ερώτηση. Θα άφηνα τη ζωη να με καθοδηγήσει στο επόμενο καλλιτεχνικό βημα. Τίποτα στη ζωή μας δεν συμβαίνει τυχαία και καθε επιλογή ειναι ενα μάθημα ζωής για εμας. Σιγουρα θα διάλεγα κατι δύσκολο. Με πολύ χορο , τραγούδι και υποκριτικές απαιτήσεις γιατι μου αρεσουν οι καλλιτεχνικές προκλήσεις . Νιώθω οτι ενεργοποιούνται τα πάντα μέσα μου και λειτουργω καλύτερα στις υψηλές απαιτήσεις. Θα μου άρεσε πολυ να συνεργαστώ με τον Περικλή Μουστάκη που κάνει ενα είδος πειραματικού θεάτρου με πολύ αυτοσχεδιασμό και λιγότερα λόγια. το deviced theater ειναι πολυ ιδιαιτερο σαν είδος αλλα και το μελλοντικό θέατρο.
